Âdet olmuş cümle âlem yılda bir kurban keser
Gün be gün saat be saat ben senin kurbanınım
deyiniz. Yolunda kurban olmağa lâyık bir varlığa kavuşunuz.
Hayatta bütün zevklere bir tuzak diyebiliriz. Çünkü biri bitmeden biri çıkar. Hakktan, hakikatten alıkor. Ömür geçer. İhtiyarlık başlar.
Hazreti ALLAH'a yüzümüz olsun diye aklımız başımıza gelir secdelere kapanırız, beşe beş katarız. Heyhat! Ne vücûdta tâkât, ne de akılda idrâk kabiliyeti kalmıştır. İşte 60-70 senelik yanmayan, yanamıyan bir kütükten ne beklenir. Ağaçlar yaşken eğilir. O zaman istediğiniz şekli verebilirsiniz. İşte cehennem yakmak için böyle odun arar, herkes oraya kendi odununu kendi götürür.
Bu yolda akıl ve fikir yoranlar, güç, kuvvet sarf edenler şöyle diyorlar, vücûd sarayında, ruh sultanı, eşi bulunan nefse «işte servet ve saray hepsi senin. Sen de benimsin» diyor.
Nefis, ruhu yalnız bırakıp sarayın aşağı tabakalarında çalışanlarla zevk ve sefa âlemleri kurmakta veya aşçı ile hizmetçilerle, bahçıvanla… meşgul ve gece gündüz onların işleriyle, rahatlariyle, eğlentileriyle alâkadar oluyor, uzun bir müddet sonra saray eskiyor, harap oluyor, yıkılıyor. Bu sefer nefis hanım, ruh sultanına «aman efendi, saray yıkılıyor, ne yapalım» diye koşuyor. Ruh ise «Ben geldiğim yere gideceğim, dedemin diyarına, sen de dâima meşgul olduğun maiyetinle nereye gidersen git. Mademki beni bıraktın. Daima süfliyatla uğraştın. Aslından, makamı esfelden, su ve toprak âleminden kurtulmağa çalışmadın. Haydi def ol, onların yanına» deyip vücûd sarayından uçup gidiyor. Saraydaki hizmetçiler, vücûdtaki kuvvetlerdir; mâsivâdır; Hakk'tan alıkoyan zevklerdir.
Eğer ruh ile iyi arkadaşlık etseydi, kocasıyla beraber cennet saraylarında Cemâli Kibriyâ ile müşerref olacaklardı. Ve bunlardan lâtifei kalbiyye denilen bir çocuk doğacaktı. O da babasına benzeyecek, ömür çağını ilim ve ibâdetle geçirecek veya anasına tâbi olup iptilâlarla, ihtiraslarla heba olup gidecekti. Şimdi nefis hanım şu şarkıyı söylemektedir:
Dostları ilə paylaş: |
