Elbetteki sermaye sınıfı bu çaptaki bir iktisadi saldırının an cak çok yönlü siyasal tedbirler ve tuzaklar eşliğinde uygulanabile ceğinin bilincindedir. Kendi cephesinden devlet terörü ve baskı yasaları, sınıf hareketi “içinden” ise sendika bürokrasisi, onun klasik silahlarıdır ve bunları yıllardır etkin bir biçimde kullanıyor. Dört yıllık hükümet icraatıyla paçavraya çevrilen sosyal-demokrasiye yeni bir çehre kazandırma girişimleri aralıksız sürüyor. Dinsel gericiliğin ve onun esas çatısı olan Refah Partisi’nin ise, sosyal hoşnutsuzlukları dizginlemede ve saptırmada ne denli et kili bir araç ve olanak olduğunu gitgide daha iyi anlayan sermaye, göstermeye çalıştığı aldatıcı rahatsızlığa rağmen bu kesime yeni etkinlik alanları açıyor.
