Gelişme süreçlerimiz üzerinde, bu çerçevede ilk ortaya çıkış döneminin büyük yoksunlukları ve dolayısıyla dayattığı kaçınıl maz pratik yükler üzerinde, bugüne kadar bir çok kez haklı olarak duruldu. Fakat bu dönem artık çoktan geride kalmışur. Her zaman sahip olduğumuz gerçek siyasal pratik perspektifine pratikte ar tık nihayet gerçek anlamını ve kuvvetini kazandıracak bir çalış ma tarzı koşullarına örgüt olarak çoktan beridir sahibiz. Tasfiyecilik tam da bunu görememenin, bu tür bir politik pratik yönelimde zorlanmanın ve sonuçta bundan kaçmanın bir ifadesi olmuştur. Tasfiyeciliğin eleştirisi, temel bir yönüyle de, bu tür bir pratikten yoksunluğun eleştirisiydi. Demek ki hiç değilse tasfiyeciliğin eleştirisi ve tasfiyesinden beri, demek oluyor ki en azından Ola ğanüstü Konferanstan bu yana, gerçek bir siyasal pratiğin yü rütücüsü bir örgüt olma koşullarına sahibiz. Oysa bugün hala bu tür bir pratikten büyük ölçüde uzağız. Dolayısıyla bu, siyasal faaliyetin sorunları denildi mi, bugün kavranması gereken en temel ve acil halka durumundadır.
