Bu grupların tümü de tam da bu küçük-burjuva hareketliliğin dolaysız ürünleriydiler. Ondan doğdular, onunla beslendiler, onun içinde kadrolaştılar ve onun bağrında bir örgütsel yapı oluşturdular. Onlar küçük-burjuva kitle hareketiyle etle tırnak gibiydiler. Onun ürünü olmakla kalmadılar, kendi varlıkları ve pratik çabaları ile onu yaydılar, militanlaştırdılar, politik kimliğini geliştirdiler ve(242)tam da bu sayede yarattıkları ağırlık ile işçi hareketini gölgelemiş oldular. Oysa aynı dönemde işçiler de yaygın bir eylemlilik içindeydiler. 12 Mart’ı izleyen dönemde öğrencilerle birlikte ilk hareketlenen, küçük-burjuva katmanlardan önce işçiler olmuşlardı. Daha 1976’da görkemli 1 Mayıs gösterisi ve DGM direnişiyle, bu arada 12 Mart’ı hemen izleyen anti-faşist gösterilere yaygın katılımlarıyla taşıdıkları politik potansiyeli açıkça ortaya koy muşlardı. Ne var ki işçi hareketi revizyonistlere ve reformistlere kalmıştı, bırakılmıştı. Onlar ise, tersine, sınıf hareketini sınırlamak, canlılığını dizginlemek, bilincini reformizmle kötürümleştirmek için ellerinden geleni hiçbir ciddi devrimci engelle karşılaşmadan kolayca yaptılar.
