Türkiye işçi sınıfı saflarındaki genişlemeye de bağlı olarak, kendi tarihi içinde ilk olarak ‘60’lı yıllarda hissedilir bir güç olarak mücadele sahnesine çıktı. Ve bu tarihten itibaren, topluma genel(240)bir sessizliği ve hareketsizliği egemen kılmayı başaran askeri rejimler dönemi dışında, hep yaygın bir hareketlilik içinde oldu. Tartışma gerektirmeyecek kadar açık olan bu olgu hakkında özellikle belirtilmesi gereken iki husus var.
Bunlardan ilki, işçi sınıfının yalnızca ekonomik hak taleplerine dayalı grev hareketi içinde olmadığı, fakat aynı zamanda, politik talepler de ileri sürerek ya da politik nedenlere de bağlı olarak eyleme geçtiğidir. Kavel direnişi ve Saraçhane mitingiyle başlayan ‘60’lı yılların eylemliliği, sonunda tümüyle politik bir eylem olan 15-16 Haziran direnişi ile doruğuna ulaşıp noktalanmıştır. ‘70’li yıllarda ise, DGM direnişi, görkemli 1 Mayıs gösterileri, 20 Mart faşizmi protesto direnişi, Tariş ve Tekel direnişleri, Maden-İş Genel Başkanı’nın katledilmesini protesto siyasal direnişi, sayısız miting ve siyasal gösteriye kitlesel katılımlar, işçi sınıfındaki politik mücadele potansiyelinin somut örnekleri oldular. İkinci önemli husus ise, sınıfın esas karakteri itibariyle kendiliğinden olan bu hareketliliğinin hem ürünü ve hem de itici gücü olarak ortaya çıkan ileri işçi kuşağının, genel bir eğilim olarak, sola ve sosya lizme yönelmeleri gerçeğidir.
