Bugün işçi sınıfı hareketinin politik ve örgütsel gelişme dü zeyindeki şaşırtıcı yetersizliği bu tarihsel zaaftan ayrı düşüneme yiz. Ya da daha açık bir ifadeyle, sınıf hareketinin bir türlü sendi kal cendereyi kıramamasını, nispeten ileri kesimlerinin bile reformist-legalist bir düşünüş ve davranış tarzını fazlaca aşamamasını, bugüne kadarki mücadelelerinde işçi sınıfının devrimci bir parti önderliği ile buluşamaması temel tarihsel gerçeği ile birlikte kavrayabiliriz ancak.
Halbuki, 15-16 Haziran türünden istisna örnekler dışında fazlaca bir militan eylem geleneği sergilememiş olsa bile, son 30 yıl içerisinde işçi sınıfımız büyük bir hareketlilik yaşamış tır. Yüzbinlerce işçi grevlerden, direnişlerden, yürüyüşlerden,(231)protesto gösterilerinden geçmiştir. Sonradan politizasyon düzeyi yüksek küçük-burjuva hareketlilik tarafından gölgelenmiş olması yanıltıcı olmamalıdır; gerek ‘60’lı gerekse ‘70’li yıllardaki büyük kitlesel çalkantılar döneminde, her seferinde ilk hareketlenen işçi ler oldular. Dahası bu hareketliliği en son ana kadar koruyan da yine onlardı. (12 Mart’ı 15-16 Haziran Direnişi, 12 Eylül’ü ise geniş çaplı işçi grevleri öncelemiştir.) İçinde yaşadığımız yeni dönemde (12 Eylül sonrasında) ilk hareketlenen ve halen bunu sürdüren de bir kez daha işçiler oldular.
