“Her zaman böyle olmayabilir, fakat bugünün Türkiye’sinde sınıf hareketinin ileriye sıçrayamaması ile yaşadığı devrimci önderlik boşluğu arasında kopmaz bir ilişki vardır. Sınıfın ken diliğinden hareketi yıllardır ortaya önemli olanaklar çıkarmış, fakat bu olanakları değerlendirebilecek, işçilerin hoşnutsuzluğuna ve öfkesine yeni kanallar açacak bir devrimci siyasal çaba, bir önder lik yeteneği ve kapasitesi ortaya konamamıştır. Sınıf hareketinin temel sorunu tam da budur.
“Fakat komünistlerin bir çok kere tekrarladıkları gibi, bugü nün Türkiye’sinin “sorun”u da yine burada odaklanmaktadır. Tür kiye işçi sınıfı nesnel toplumsal varlığı ile toplumda özel bir ağır lığa sahiptir. Fakat bu bir politik ağırlığa dönüşemediği ölçüde, sonuç siyasal süreçlerde bir tıkanma ve yozlaşma olmaktadır. Aç mazlarına ve sonu gelmez çok yönlü bunalımlarına rağmen düze nin bugünkü gücü işçi sınıfının güçsüzlüğünden, onun bağımsız politik bir kuvvet olamamasından kaynaklanmaktadır. Kürdistan’daki devrimci süreci zorlayan, gelişimini zora sokan ve onu belli risklerle yüzyüze bırakan da yine bu aynı zaaftır.
