Bu bizim için ne şaşırtıcıydı, ne de beklenmeyen bir geliş meydi. Tersine komünistler, ‘80’lerin ikinci yarısındaki iç ay rışmada, sözde geçmişi savunmak adına, geçmiş hareketten ileri ye doğru bir kopuşa karşı tutucu bir direniş gösterenlerin bugün içine düştükleri bu durumu, yeni dönem tasfiyeciliğini çözümle yen yazılarda şöyle tanımlanmışlardı:
“Dün geçmişle hesaplaşmanın önünü tıkayanlar, bugün o geçmişin de gerisine düşmenin başını çekiyorlar. Dünün eski de direnme tutuculuğu, yeni iç ve uluslararası koşullarda, bugün legalist reformist bir kimliğe dönüşüyor. Dün geçmişi devrimci bir temelde aşmaya ayak direyerek, böylece geçmişin liberal eleştirisine girişenlerin işlerini kolaylaştıranlar, bugün kendile ri de aynı liberal platforma sürükleniyorlar.” (Solda Tasfiyeciliğin Yeni Dönemi, s. 13)
Fakat dikkate değer bir başka olgu, bu gerçeği tamamlamak tadır. Bu aynı geçmişin tüm devrimci mirasını ve mevzilerini korumak ve savunmak görevi de, bugün, tam da bu geçmişe pro(137)leter sosyalizmi platformundan en sert ve kapsamlı eleştirileri yönelten komünistlere kalmıştır. Bu objektif olgu, tümüyle man tıksal bir sonuçtur. Zira geçmiş devrimci mirası savunmanın ve sürdürmenin bu geçmişi ileriye doğru aşmaktan başkaca bir yo lu yoktur.(138)
