‘80’li yılların ikinci yarısında uluslararası planda yaşanan gelişmeler, geleneksel hareketin kendine özgü yapısından kökle nen bu bunalımın üzerine geldiler. Böylece Türkiye’nin gelenek sel sol hareketi için bir dönemin noktalandığı gerçeğini kesinleş tirmiş oldular.
Geleneksel sol hareketin ‘80’li yıllarda içine girdiği bu bu nalımın kapsamını ve ana öğelerini, I. Genel Konferansımız şöy le özetlemişti:
“İlkin, doğuş ve gelişme döneminde hareketi besleyen ge leneksel toplumsal dayanaklar yitirilmişti. Küçük-burjuva toplum sal katmanlar belirgin bir biçimde mücadeleden kopmuş, yorgun(133)ve yılgın düşmüşlerdi. Öğrenci hareketi kitlesel karakterini kaybetmiş, geçmiş dönemlerin görkemiyle kıyaslandığında, tanınmaz hale gelmişti. Aydınlar hemen tümüyle düzene yamanmışlardı. Sol sendika bürokrasisi ise DİSK’in tasfiyesiyle birlikte büyük güç kaybetmiş, yeni dönemde şekillenen kesi mi ise burjuva reformizminin destekçisi haline gelmişti. O güne dek hareketi beslemiş toplumsal tabandaki bu dağılma, gelenek sel sol hareketin yaşadığı bunalımın maddi zeminiydi.
