Böylece yalnızca emperyalizm ve proleter devrimler çağın da ulusal hareketin özünü ve gerçek devrimci olanaklarını göz den kaçırmakla kalmadı. Fakat aynı zamanda, ‘60’larla başlayan yeni tarihsel evrede, ulusal istemlerin devrimci bir temel üzerin de taşıyıcısı olan sınıfların Kürt emekçi sınıfları olduğunu, bunun ise, ulusal hareketin, belirgin toplumsal içeriği olan bir halk dev (116)rimi olarak gelişmesi zorunluluğuna işaret ettiğini gereğince gözetmedi.
Sonuç olarak, Kürdistan’daki devrimci sürecin bugün yüzyüze kaldığı sorunlar ve “siyasal çözüm” yönelimi, yalnızca Tür kiye işçi sınıfının ve Türkiye devrimci hareketinin içinde bulun duğu durumla değil, fakat aynı zamanda PKK’nın izlediği politik çizgiyle de sıkı sıkıya bağlantılıdır. PKK, mülk sahibi sınıflarla buluşma zemini yaratan saf ulusal istemlere dayalı bir çizgi yeri ne, Kürt emekçilerinin toplumsal-siyasal istemlerini de gözeten bir devrimci politik çizgide gelişmeyi esas alsaydı, kuşku yok ki, bunun Türkiye işçi sınıfı ve emekçilerinin sınıfsal uyanışına çok etkili bir dolaysız katkısı olurdu. Bu her iki ulustan işçi ve emekçilerin mücadele içinde yakınlaşmasını ve kaynaşmasını görülmemiş ölçüde kolaylaştırırdı. Ve Türk burjuvazisi için, işçi leri ve emekçileri, milliyetçi önyargılarla ve şovenizmle zehirle yip toplumsal mücadeleden alıkoymak o kadar kolay başarılır bir iş olamazdı.(117)
