Nitekim sivil yönetime geçiş oyunu daha henüz tamamlan mamışken, siyasal kriz öğeleri kendilerini hızla yeniden göster meye başladılar. İşçilerin ilk grev hareketlerinin başlaması, Kürt sorununun silahlı direnme eşliğinde toplum gündemine oturması, yeniden siyaset sahnesine çıkan düzen partilerinin kitleler nezdinde inandırıcılıktan ve umut olmaktan uzaklıkları, güdümlü ve kokuşmuş parlamentonun itibarsızlığı, bu ve benzeri faktörler peşpeşe ortaya çıktılar. Bu değişik kriz öğelerinin farklı cepheler den gelen ortak etkisiyledir ki, daha 1987 yılından itibaren, yani 12 Eylül cuntası ekip halinde hala Çankaya’da oturuyorken, ser maye cephesi yeni bir “siyasal istikrar” arayışına girdi. Bu siya sal istikrarsızlığın ya da krizin, en azından yeniden böyle bir döneme girilmekte olduğunun açık bir itirafıydı.
