Sınıfın geniş kitleleri, yıllardır, bir türlü kırılamayan son derece dar bir zemin üzerinde fakat bitmeyen bir hareketliliği yaşıyorlar. Güçlü ve zayıf yönler burada içiçedir. Belli durulma dönemlerini içeren fakat süregelen bir kitlesel eylemlilik onun güçlü yanını, sınırlı talepler ve sendikal çerçeveyi aşamamak ise zayıf yanını oluşturmaktadır. Sözkonusu olan tipik kendiliğinden bir harekettir.
Bu son ifade, sınıf hareketinin kendiliğinden niteliğine bu vurgu, komünistler için onu küçümsemeyi değil, tam tersine, onun bu gerçekliğinden hareketle önderlik fonksiyonunu, somut olarak, sınıf hareketine siyasal bir müdahaleyi olağanüstü önemsemeyi anlatır. Devrimci bir önderlikten yoksun olmakla kalmayan, sürekli ve sistemli bir biçimde, sendika bürokrasisi eliyle uygulanan çok bilinçli bir saptırıcı ve dizginleyici müdahale ile yüzyüze olan işçi hareketi, buna rağmen gelişimini sürdürüyor. İstemlerinde ıs rar ediyor, sermayenin her yeni saldırı adımını belli bir duyarlılık ve eylemsel çıkışlarla karşılıyor. Direncini ve dinamizmini kay betmiyor. Bu devrimci siyasal çalışma için, işçilerin bilincini, ey lemini ve örgütlenmesini geliştirip devrimcileştirmek için, son derece elverişli bir ortam demektir. Eksik olan, tam da böyle bir müdahalenin kendisidir. Zayıf, kusurlu, yetersiz, dinamizmden yoksun olan, tam da devrimci siyasal çabadır.
